ჩვენ ხომ ვიცით პოლ,შენნაირად ელეგანტურად ვერავინ აფრენს

ხანდახან ისე მინდა ხმამაღლა ვიყვირო,
ვიყვირო,რომ ჩემი ფრთები შენ გაქვს,აქ კი წვიმებია და მე ყელამდე ნაგავში მშვიდად ველი გამოდარებას.
შენ ხომ განცდები გულის ჯიბით წაიღე (ფიზიოლოგიურად თუ ვიმსჯელებთ შენც გავქვს ზემოთხსნებული ,,გული”
წაიღე ყველა ფერი და ცისარტყელა ჩამოხიე ციდან.
მე კი გთხოვ,არა კი არ გთხოვ მოვითხოვ-წართმეული განცდები დამიბრუნე!
********
ჩვენ ხომ ვიცით არა? უბრალოდ შენნაირად ელეგანტურად ვერავინ აფრენს,ისიც ხომ კარგად ვიცით-არსება ხარ სახელად პოლი,რომელიც სიგიჟეს აეკიდა,ან პირიქით სიგიჟე აგეკიდა პოლ ))
ჩვენ ხომ ვიცით-შენთვის გიჟის პერანგი ყველაზე კომფორთული სამოსია,როგორც სხეულის ასევე სულის.
გოლდმუნდი არა ნარცისი ხარ.(ოღონდ ჰერმან ჰესე არაფერ შუაშია.)
ჩვენ ხომ ვიცით შემდეგ ცხოვრებაში შენ ისევ პოლი იქნები.
იცი? მე მიყვარს როცა ადამიანს გიწოდებ,შენ კი თავს შეურაწყოფილად გრძნობ და მეც მახსენდება რომ შენ სხვა განზომილება ხარ.
იცი პოლ? მე ისიც მიყვარს,როცა ერთად ვეწევით ჩვენ საყვარელ სიგარეტს და ასევე საყვარელ ოცნებებს.
ფრენის ოცნება…
ფრთების სურვილი…
ბეღურად ყოფნის ბედნიერება…
შენ ხომ იცი ასე ოცნებებს სხვაგან არ ეწევიან,არც ალუბლები უფეთქდებათ საგიჟეთის ბაღში და არც სხვა ფსიქოლოგებს ცნობს კარისკაცი ისევე როგორც მე-პოლის ყველაზე ხშირ სტუმარს.
მიყვარს ის მომენტი როდესაც ვტოვებ შენს სამყაროს და ზურგს შენი მზერა მწვავს
უკან არასდროს ვიხედები,თორემ ხომ იცი წასვლას გადავიფიქრებ.
მეიმედები-და საკუთარ თავს დავცინი, ,,პოლის იმედი” რა უცნაური სიტყვებია
სად შენ და სად იმედი
სად მე და სად ბედნიერება.
სად ეს ქალაქი და სად სიყვარული.
(ან რა შუაშია აქ საერთოდ სიყვარული)
ოცნებებია.
ეს ის ოცნებებია რომელსაც ახდენა არ უხდება.
*********
მე ისევ ვწერ,შენ ისევ მიგებ (ალბათ ანგარიში მილიონით-ერთია)
P.s ვიცი,ახლა ამას კითხულობ და იღიმი